Οι Νεομάρτυρες Χριστού υπό την έννοια ότι εμαρτύρησαν εις το νεαρόν της ηλικίας των και όχι εις τα πρόσφατα χρόνια όπως συνηθίζεται να λέμε,αποτελούν ένα κομμάτι ιδιαίτερης συγκινησιακής μνείας στο κάθε πιστό.Μα κάθεσαι και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα αγόρια και κορίτσια να μην δειλιάζουν μπροστά σε φρικτά βασανιστήρια πριν καν χαρούν και νοιώσουν της ομορφιές της ζωής.διαβάζοντας βεβαίως λεπτομέρειες από τον βίο τους καταλαβαίνεις το γιατί και ταυτόχρονα θαυμάζεις και ριγείς με τις απίστευτες δυνάμεις που αντλούσαν από τον Φωτοδότη τους Χριστό.Πριν κάποια χρόνια που είχαμε επισκεπτεί την μονή Ζερμπίτσης στην Λακωνία προσκυνήσαμε λείψανο του Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου του Μονεμβασιώτη, και ήρθε στα χέρια μας το λεπτομερέστατο βιβλίο του Αρχ.Ιγνατίου Μανδενλίδη ιεροκήρυκος που γράφει την βιογραφία του αγίου.Αν θέλετε να δείτε το εξώφυλλο για να βρείτε και το βιβλίο πατήστε εδώ.Εμείς σήμερα γράφουμε τον συνοπτικό του βίο με μεγάλη μας χαρά..
Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ο ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, αλλ' ως εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από όπου καταγόταν η πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 και μεγάλωσε ο Ιωάννης. Από μικρός ο Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ιερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας και πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιός» και έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.
Αλλά το έτος 1770 οι ορδές του Αλβανού Χατζή Οσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν και στις Γούβες. Οι Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν και τον πατέρα του Ιωάννη (που δεν διασώθηκε το άνομά του) και στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα. Εκεί τους πούλησαν δύο και τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά και ύστερα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν και τελικά αγοράσθηκαν και οι δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, που διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ο Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ο οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον κάνουν ψυχοπαίδι τους, δηλαδή να τον υιοθετήσουν. Ετσι από τή στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών και να τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες και υποσχέσεις και κατόπιν με φοβέρες και βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ο οποίος όμως έμενε στερεός και ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του. Παράλληλα και η γυναίκα του άφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες και σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθεί από σαρκικές επιθυμίες και έτσι να τουρκέψει. Άλλ ο Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός απ' όλα. Η Θεία Χάρη τον φύλαξε απ' όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του αγαρηνού.
Αφού κουράσθηκε ο Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει, θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, που προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει.Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω»!
Έφθασε όμως και η Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν ήθελε να χαλάσει τη Νηστεία και να αρτυθεί, αποφάσισε να τον κλείσει σ' ένα στάβλο.Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον κρεμούσε και τον κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει να μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα να θανατωθεί παρά να χαλάσει τη Νηστεία.Βλέποντας ο αφέντης του ότι δεν πείθεται τον άφηνε νηστικό και 3 ημέρες χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει.από την άλλη μεριά η μητέρα του ιωάννη ίσως πιεζόμενη από τον τούρκο αφέντη στεκόταν κοντά στο γιό της και βλέποντάς τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημά σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά και
ξενιτειά.»
Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης απάντησε:
«Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος για την πίστη και την αγάπη του στο θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, που όμως ο θεός τον διέσωσε με θαύμα; Δεν σκέπτεσαι τους Αγίους Τρείς Παίδες,που ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας κατεδίκασε να καούν στη φοβερή κάμινο, γιατί δεν κατέλυαν την πατροπαράδοτη Νηστεία (της Τρίτης και Πέμπτης τότε), και ο θεός τους διεφύλαξε και δεν κατακάηκαν; Αντίθετα, "δροσιζόμενοι έψαλλον'' ''ο των Πατέρων Θεός, ευλογητός εί".
Δεν σκέπτεσαι ιδιαίτερα τη χήρα Αγία Σολομονή, που όχι μόνο δεν προέτρεψε τα επτά (7) αγόρια της να φάνε το απαγορευμένο τότε χοιρινό κρέας, αλλά και τα παρότρυνε να μείνουν πιστά και ακλόνητα στην Πίστη τους, μαζί με το διδάσκαλό τους Ελεάζαρ, και όλοι αυτοί, οι Άγιοι Μακκαβαίοι (1η Αυγούστου), μαρτύρησαν φρικτά για την Πίστη τους; Εσύ είσαι Πρεσβυτέρα κι εγώ γιος ιερέα και μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς.γιατί αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους νόμους και τα έθιμα της εκκλησίας μας,πως θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».
Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και μετά από δύο ημέρες ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως, ο Πανάγαθος Θεός ετίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και θείο φως, όπιως και με πολλά θαύματα αργότερα!
Αφού δηλαδή ο Τούρκος αφέντης του τον εφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να το φάνε οι σκύλοι. και όχι μόνο οι σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά και έμεινε φωτεινό και αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι πάνω του!
Τότε ο Μητροπολίτης που πληροφορήθηκε αυτά, ζήτησε την άδεια και ενταφίασε το ιερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ο Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη Λαρισαική γη, αλλά μετά τριετία να κάμει εκταφή και να το μεταφέρει στην πατρίδα τους. Ετσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε η εκταφή του ιερού Λειφάνου του Άγίου από τον Μητροπολίτη Λαρίσης, ο οποίος και το παρέδωσε στη μητέρα του.Εκείνη κατέχουσα τον ιερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους και διέμενε σ' έναν αδελφό της, στον οποίο και μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό λείψανο του υιoύ της Άγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν πεθάνει και ταφεί, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά λείψανα του Άγίου, όπως και έγινε.
Αλλ' ο Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, από την ευωδία που ανέδιδε το ιερό Λείψανό του και από τα θαύματα που ετελούντο απ' αύτά. Έτσι το ιερό Λείψανο του Άγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρυσάνθου, το 1818, και ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης και την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν και οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας και Λαρίσης, όπου και έxουν ανεγερθεί Ι. Ναοί επ 'ονόματι του Αγίου, όπως και στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλουμένους Αυτόν τελούνται θαύματα.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 21 Οκτωβρίου.
Απολυτίκιον. 'Ηχος Γ'. Πρός το: Θείας πίστεως.
Θείον γόνον Σε, Μονεμβασία, ανεβλάστησε καρποφορούντα, Ιωάννη, τα της Πίστεως χάριτας των γαρ πατρώων θεσμών αντεχόμενος τους εκ της Άγαρ αθλήσας κατήσχυνας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Μεγαλυνάριον Ήχος πλ. α΄.
Ιωάννην τον θείον ανεφημήσωμεν, ως της πίστεως βάσιν, και μέγα στήριγμα, της καρτερίας αληθώς τον αδάμαντα, τον γενναίον αθλητήν και δυσσεβών στηλιτευτήν, τον έκλαμπρον μαργαρίτην, πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ο ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, αλλ' ως εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από όπου καταγόταν η πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 και μεγάλωσε ο Ιωάννης. Από μικρός ο Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ιερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στις Ακολουθίες της Εκκλησίας και πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιός» και έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.
Αλλά το έτος 1770 οι ορδές του Αλβανού Χατζή Οσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν και στις Γούβες. Οι Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν και τον πατέρα του Ιωάννη (που δεν διασώθηκε το άνομά του) και στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα. Εκεί τους πούλησαν δύο και τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά και ύστερα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν και τελικά αγοράσθηκαν και οι δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, που διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ο Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ο οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον κάνουν ψυχοπαίδι τους, δηλαδή να τον υιοθετήσουν. Ετσι από τή στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών και να τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες και υποσχέσεις και κατόπιν με φοβέρες και βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ο οποίος όμως έμενε στερεός και ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του. Παράλληλα και η γυναίκα του άφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες και σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθεί από σαρκικές επιθυμίες και έτσι να τουρκέψει. Άλλ ο Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός απ' όλα. Η Θεία Χάρη τον φύλαξε απ' όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του αγαρηνού.
Αφού κουράσθηκε ο Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει, θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, που προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει.Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω να πεθάνω»!
Έφθασε όμως και η Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν ήθελε να χαλάσει τη Νηστεία και να αρτυθεί, αποφάσισε να τον κλείσει σ' ένα στάβλο.Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον κρεμούσε και τον κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει να μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα να θανατωθεί παρά να χαλάσει τη Νηστεία.Βλέποντας ο αφέντης του ότι δεν πείθεται τον άφηνε νηστικό και 3 ημέρες χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει.από την άλλη μεριά η μητέρα του ιωάννη ίσως πιεζόμενη από τον τούρκο αφέντη στεκόταν κοντά στο γιό της και βλέποντάς τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημά σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά και
ξενιτειά.»
Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης απάντησε:
«Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο οποίος για την πίστη και την αγάπη του στο θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, που όμως ο θεός τον διέσωσε με θαύμα; Δεν σκέπτεσαι τους Αγίους Τρείς Παίδες,που ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας κατεδίκασε να καούν στη φοβερή κάμινο, γιατί δεν κατέλυαν την πατροπαράδοτη Νηστεία (της Τρίτης και Πέμπτης τότε), και ο θεός τους διεφύλαξε και δεν κατακάηκαν; Αντίθετα, "δροσιζόμενοι έψαλλον'' ''ο των Πατέρων Θεός, ευλογητός εί".
Δεν σκέπτεσαι ιδιαίτερα τη χήρα Αγία Σολομονή, που όχι μόνο δεν προέτρεψε τα επτά (7) αγόρια της να φάνε το απαγορευμένο τότε χοιρινό κρέας, αλλά και τα παρότρυνε να μείνουν πιστά και ακλόνητα στην Πίστη τους, μαζί με το διδάσκαλό τους Ελεάζαρ, και όλοι αυτοί, οι Άγιοι Μακκαβαίοι (1η Αυγούστου), μαρτύρησαν φρικτά για την Πίστη τους; Εσύ είσαι Πρεσβυτέρα κι εγώ γιος ιερέα και μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς.γιατί αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους νόμους και τα έθιμα της εκκλησίας μας,πως θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».
Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και μετά από δύο ημέρες ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως, ο Πανάγαθος Θεός ετίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και θείο φως, όπιως και με πολλά θαύματα αργότερα!
Αφού δηλαδή ο Τούρκος αφέντης του τον εφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να το φάνε οι σκύλοι. και όχι μόνο οι σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά και έμεινε φωτεινό και αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι πάνω του!
Τότε ο Μητροπολίτης που πληροφορήθηκε αυτά, ζήτησε την άδεια και ενταφίασε το ιερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ο Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη Λαρισαική γη, αλλά μετά τριετία να κάμει εκταφή και να το μεταφέρει στην πατρίδα τους. Ετσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε η εκταφή του ιερού Λειφάνου του Άγίου από τον Μητροπολίτη Λαρίσης, ο οποίος και το παρέδωσε στη μητέρα του.Εκείνη κατέχουσα τον ιερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους και διέμενε σ' έναν αδελφό της, στον οποίο και μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό λείψανο του υιoύ της Άγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν πεθάνει και ταφεί, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά λείψανα του Άγίου, όπως και έγινε.
Αλλ' ο Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, από την ευωδία που ανέδιδε το ιερό Λείψανό του και από τα θαύματα που ετελούντο απ' αύτά. Έτσι το ιερό Λείψανο του Άγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρυσάνθου, το 1818, και ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης και την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν και οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας και Λαρίσης, όπου και έxουν ανεγερθεί Ι. Ναοί επ 'ονόματι του Αγίου, όπως και στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλουμένους Αυτόν τελούνται θαύματα.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 21 Οκτωβρίου.
Απολυτίκιον. 'Ηχος Γ'. Πρός το: Θείας πίστεως.
Θείον γόνον Σε, Μονεμβασία, ανεβλάστησε καρποφορούντα, Ιωάννη, τα της Πίστεως χάριτας των γαρ πατρώων θεσμών αντεχόμενος τους εκ της Άγαρ αθλήσας κατήσχυνας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Μεγαλυνάριον Ήχος πλ. α΄.
Ιωάννην τον θείον ανεφημήσωμεν, ως της πίστεως βάσιν, και μέγα στήριγμα, της καρτερίας αληθώς τον αδάμαντα, τον γενναίον αθλητήν και δυσσεβών στηλιτευτήν, τον έκλαμπρον μαργαρίτην, πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
.